8 juni 2024 - 4 maand

og maar 4 maanden zijn voorbij... het lijkt een eeuwigheid dat jij er niet meer bent ...

Hoe het met me gaat?
Soms kijk ik naar je foto en denk ik: ça va, en ik voel geen verdriet. Dat zijn de momenten overdag dat je, toen je leefde, ook niet thuis zou zijn geweest omdat je werkte.
En als ik dan 's avonds naar diezelfde foto kijk, een aai over je 'aaike' geef ( je zou genieten van de woordspeling) dan voel ik intense pijn omdat je niet boven in je bed ligt te slapen... nooit meer.

Hoe het met me gaat?
Soms voel ik me schuldig omdat ik je niet meer van mijn tijd heb gegeven. Altijd maar hollen en crossen, druk in de weer voor werk, vrienden, anderen...
Als ik had geweten wat ik nu wist, zou ik elke avond bij jou aan tafel zijn komen zitten. Gewoon, omdat jij er was.

Hoe ik me voel?
Boos om de tijd met jou die me ontnomen is, zo plots. Ik had je nog zoveel willen vertellen, met je willen lachen, naar jou willen luisteren...

Hoe het met me gaat?
Ik doe mijn best. Ik ben deze week gestart in een nieuwe job. Dat geeft me afleiding. Net zoals afspreken met vrienden, bijwonen van opleidingsdagen, wandelen in de hei,...

Hoe ik me voel?
Dankbaar omdat vrienden en familie naar me blijven uitreiken, me lieve berichten blijven sturen, me warmte en troost geven en het gevoel dat verdriet er nog steeds mag zijn.

Hoe het vandaag met me gaat?
Het wordt een kl..te rouw-dag. Dus geef ik me rust, niets doen... zodat alles er mag zijn.

Liefs
Je mama ❤️